A quick plug

If anyone's been missing tales of bad weather and body odour in exotic locales, a friend of mine is cycling across South America at the moment. We're running a sweepstake on how long it takes him to become a Colombian drugs baron.

De conventu Emeritae mox habendo

Attat, en aspice! An Ansgarius illic stans aspiciatur? Sane est! Heus tu Ansgari!

Heus tu, amice! Modo enim cum discesserimus nos denuo offendimus... Curnam stationem petisti? An tu quoque peregrinaturus sis?

Minime gentium! Cognatum quendam excipiendi causa adveni, qui quidem autoraeda longa vectus Legionem visitatum me hospite ductoreque petere voluit. Et quid de te? Nesciebam plane te iter facturum ullum...

Quod libentissime faciam, deis omnibus iuvantibus, neque solus, immo a duobus amicis comitatus, quos in deliciis habeo...!

Atque quorsum gentium tuos reges pedes? Dicas nisi molestum nefasque sit...

Ain molestum? Quando nempe quove pacto iter Emeritense molestum fatigosum importunum cuiquam fore crederes? Emeritam enim petemus, idque libentissimo animo, ut patet! Nam oportet scias nos tres non solum animos delectandi, sed quoque doctrina scientiaque eos informandi causa eam ad pulcherrimam peregrinaturos urbem...

In monumentis vestigiisque eis Romanis, quae plurima servat urbs, lustrandis doctiores humanioresque fieri velitis?

Mitte monumenta, amice! Quae pulcherrima speciossimaque cum sint, non tanti enim esse momenti putemus quae ad nos his anni diebus alliciendos domoque removendos valeant...! Alio satisque diverso tendemus: ut auscultemus conspiciamusque viros illos, eosdemque humanissimos doctissimosque, suas habituros acroases, tales quales Aloisius Miraglia, Christophorus Rico Eduardus Engelsing aliique nonnulli Conventui interfuturi existimantur. Adde etiam illud, quod multi sunt nobis amici revisendi resalutandique, omnibus ex orbis terrarum partibus advenientes. Sed hactenus hodie! Vide, vide ut iam ad raedam conscendendam convocemur! Abeundum ergo statim nobis est!

Nullam enim moram vobis afferre velim, amici...Valeatis ergo quam optime atque pulcherrimum agatis iter! At cave Ansgari! Tan celer incedebas ut paene vidulum hunc offenderis...!

Bene praedicas...! Agite sodales, adeamus ad crepidinem illam firmiore gradu! Valeas, amice! Regressi cum erimus, iam multa de multis ibi audita perspectaque colloqui poterimus...!

Survival

Encomenda para a Penthouse portuguesa, para um artigo intitulado "Como Sobreviver Ao Fim Do Mundo".

Commissioned by the portuguese Penthouse, on how to survive "The End Of The World"...

Japan Worm

Encomenda para a Adweek nº1, em relação ao impacto na indústria automóvel e publicitária da catástrofe que atingiu o Japão.

Commissioned for Adweek #1, about the japanese tragedy aftermath related to automobile industry and advertisement.

Lado Negro - Dark Side

Encomenda para a revista Penthouse portuguesa, acerca dos aspectos negativas e muito ocultos de uma conhecida marca de mobiliário...

Commissioned by the portuguese Penthouse, about the dark side of a well known furniture brand in fact, many dark sides...

De oppidulo Lancia servando tandem aliquando servato, ut dicunt...

Ain tu Ansgari? Iam nuntium accepisti ?

- Omnino de quo loquaris, scito, nescio. Numquid in hac, quam evolvis, ephemeride eorum ad nos pertinentium inveneris, amice?

Sane inveni, neque minimi momenti, ut credo! Nam in tanta nugarum turba (mendacia missa facio...) aliquid veri insignisque oculis occurrit meis...! Ecce Iesus Liz ille, tibi satis notus proximusque, nonne verum?

- Verissumum narras! Age, affer chartas mihi statim inspiciendas...!

Maiore agas cura! Tam cito subitoque folia e manibus manibus surripuisti ut ea fere omnino scideris...!

- Ignoscas rogo! Iam bene qualis aliquando sim nosti! Sed ubi paginarum nuntium reperiam illum?

Desine iam pagellas evolvere atque hic oculos pone!

- Ubinam gentium dicas? Euge, iam iam video! Ecce photographema istud... Sine me, amice, aliquot temporis symbolam hanc legam.

Quod libentissime faciam. Iam mihi eundum sit credo...Opperiar autem dum legeris, quia nonnulla debeo de aliis a te rogare.

- Mirandum valde! Iuxta verba, quam lego, quaestio ita vexata quae fuerit iam absoluta esse videtur, atque in partem contrariam universa fere opinione! Vestigia illa nempe apud Lanciam servata, quorum momentum Iesus Liz noster necnon plurimi alii semper defenderant servandum, tandem aliquando moderatores publici non solum servanda, immo corroboranda constabilienda amplificanda fore decrevere!

Ecquid mirandi rogas? Quid ergo aliud moderatores, quibus cura atque ministerium omnibus est, facturi credantur?

- An me rideas, amice? Desine amabo verbis ita lautissimis uti, apud nos nunc temporis neque in suggestu versaris... Sed ad rem redeamus: video gregem eum ad patrimonium servandum institutum omnino negavisse licitum fore societati ei viam autoraedariam munienti sternentique ut medium per oppidum Lanciam suam delinearet sterneretquet viam, id quod si fecisset non sine magno detrimento vestigiorum antiquorum, proh dolor, factum fuisset.

Tantine ergo momenti talia credantur vestigia servanda?

- Maioris opinione, si Iesu illo, professori cathedrario ad archaeologiam in Salmanticensi Universitate, maiorem qui dat vestigiis curam, necnon doctioribus peritisimisque hominibus aliis de re suas qui aperuerunt sententias credendum putas! Nam de Lancia quod attinet non solum ad cacumen collis, id quod multis notum iam fuit, sed ad aream totam nec parvam quae est, momentum pertinet maximum...

Quin de vestigiis quicquam dicas? Ego enim aliquando visitavi neque tanta mihi visa fuerunt...

Neque alii desunt qui operae pretium non esse ad servanda vestigia putent, quorum maximam inveneris partem si in numerum eorum nihil de cultu atque humanitate curantium ingressus esses. Scisne, aliquis his diebus fuerit qui sub nomine progressus illius (sacra per Iovem verba, variis multifariisque utilia!) sententiam societatis ad patrimonium curandum reclamavisset: sola duo triave enim saxa insulsa inutiliaque obstare quin cives Legionenses nova splendidissimaque via necessarisima cum sit ad iter Vallisoletanum agendum gauderemus...

Quod verissimum atque rectissimum dictum patet, nonne?

Sane rectum, credo, sed nullum est in oppido Lancia obstaculum nec impedimentum ad progressum et bonitatem civium Legionensium! Si de obstaculis et impedimentis huius generis quaerendum est, aliae, ut multi credunt, explorandae sunt provinciae! Vide, exempli gratia, quid apud Saldanienses aliquando factum sit: vixerat inter eos annis sexagesimis superioris saeculi vir quidam satisque notus, nomine Xavierus Cortes, homo eruditissimus humanissimusque, cui quidem fundum paternum curanti laborantique quodam evenit die ut vestigia quaedam Romana forte Fortuna invenerit.

An de repertore villae Romanae illius clarissimae insignisque apud Saldaniam sitae loquaris?

Certe narro! Quid ergo postea factum est? Primo opere invento musivo, Xavierus noster, negans se vestigia reperta reperiendaque ad museum Matritensem, quod multi suadebant periti, conferri consentire, totam suam statim pecuniam patrimoniumque ad villam effodiendam reficiendam comparandam exornandam decrevit dicandum, tali autem pacto ut concives aequalesque eius mox nostrum amentem plane necnon furentem factum esse crederent: quid diceres enim si Xavierum illum totam eius curam tempus pecuniam ad vestigia illa Romana, saxa enim insulsa atque vetustissima momenti nullius ad progressum quod attinet quae sunt, curanda videres? Nonne quisquam amentem eum crederet? Quis enim progressui infestior aut inimicior quam Xavierus? Qui quidem de talibus nugis curans, nihil beneficii concivibus suis afferre nunquam posset!

Ansgari, iam video qua progrediaris via! Ironia tua iam mihi satis est nota. Sed Xavierus ille magnificam invenisse villam Romanam creditur, non parvum oppidulum instar Lanciae nostrae!

- Restat autem ut sciamus quanta et qualia vestigia sint nostra! In praesentia, ut patet, non parvi sunt momenti, Iesus Liz atque multorum peritorum sententia: huc ergo animum intende: agitur de oppidulo fere adhuc inexplorato, cuius maior pars nondum patet, sed illud pro comperto habendum est, quod locus vestigia eximia, quae sub divo iamdudum panduntur, monstrat possidetque, maximi momenti quae sunt ad regionem totam originemque urbis nostrae Legionis multum valentia. Sed decursu temporis fieri potest ut maiora inventa essent, cuius in numero oppidum, nec oppidulum, totum idque satis grande -Iesu Liz teste- aliaeque huius modi res numerandae sint!

Mira narrare crederis, Ansgari...

- Quae autem verisimillima atque dignissima quae credantur sunt: adde etiam illud, quod non alienum esse videtur castra quoque Romana necnon mutationem -unam cuius vestigia tota in Hispania maneant- hac in parte suum habuisse locum. Quibus omnibus rebus notis perspectisque sententiam illam a moderatoribus perlatam vestigia servandi roborandique optimam necnon utilissimam evadere credamus, si ad progressum atque Legionensium civium bonitatem providendum est!

Ohe...! Cave te ipsum, amice, qui nuper moderatores publicos exprobrans nunc temporis ipse talibus tales laudas laudibus...!

- Neque immerito, si recte iudicas! Multi enim sunt inter eos munere publico qui funguntur honore atque merito digni reputandi. At oportet quoque illud, quod moleste fero, existimes, plurimos esse moderatores ita famae gloriaeque cupidos, ut unicuique cibo sal esse volentes, nusquam gentium oculos ponant quin statim occupare regere gubernare exoptent: obscuriores enim humiliores efficaciores eos fore vellemus, e contra ubique multi vigent splendent abundant, nec sicut civium ministri immo instar stellarum cinematographei omnia faciendi aventes...id quod suffragatores nunquam fieri voluerint, ut patet. Sed de eis aliisque similibus alias iam loquendi erit occasio...

Sane credo! Ceterum, amice, quid de photographemate illo dicere possis?

Ecce Iesus Liz ille, quem professorem cathedrarium esse supra demontravimus, die illo quo me discipulisque meis ab ipso invitatis, Lanciam oppidulum una lustrantes maxima adhibita humanitate, qua multum pollet, frigidissimo vento ubique flante (cuius rigor memoria omnium adhuc teneri puto...) nobis monstravit ostendit explicavit explanavit. De quibus gratias denuo permultas nobis agendas patet.

Nec aliter ego, Ansgari! Iamdudum mihi erat eundum, iam denique abeo. Valeas enim in proximum, amice!

- Bene ergo vadas atque cura ut quam optime valeas!

[additur percontatio radiophonica a Christiano Martin de Iesu Liz vestigiisque Lanciensibus confecta]

De acroase apud Ovetenses nuper habita

Et nunc temporis, de quibus, Ansgari, narrandum putas? Iamdudum calamum reliquisti, scisne, neque umquam causam excusationemque protulisti ullam..! Et ecce rursus venis nescioquid de quibusdam narraturus...

- Neque immerito facio, amice! Oportet enim scias Ansgarium tuum, indoctus plane cum sit, maxima gratia humanitateque donatum fuisse, quippe cui acroasim quandam coram magistris discipulisque Ovetensibus habendi occasio fuerit, eamque totam Latine proferendam.

Tuane ergo sponte urbem petivisti illam? Tam audax esse videris, qui aulas eas egregias inconsulto intraveris..?

- Quod ne delirus quidem facerem...! Invitatus enim, scito bene, a Petro Emmanuel Suarez eram, professor apud eos linguae Latinae qui est atque homo ita humanus adfabilisque ut fieri non posset quin validum cum eo amicitiae nexum quis constituisset.

Et dicas, amice: de quibus tu locutus es? Numquid momenti alicuius ipse narraveris, id quod raro, ignoscas, agere soles?

- Tua bene mihi nota, trunce, importunitas est, qua valde polles! Quin melius taces? Ausculta paulisper quid dicam: de ratione illa Latine docendi, quam multi apud nos novam falsissime esse putant, tuus verbis non optimis Latinis protulit: de Erasmo videlicet illo deque aliis plurimis eruditissimis hominibus qui tempore litterarum renascentium floruisse existimantur, quos plerumque humanistas eo nuncupare assuevimus, quod res cottidianas suas doctrinae sapientiaeque antiquorum sive Graecorum sive Romanorum tali modo immiscuisse creduntur, ut nolentes suam profugere aetatem meliores humanioresque discipulos suos fieri voluerint informandos.

Sed quid ad nos hodie viri tales, quaeso, da...

-Iure meritoque rogare videris, mi amice, is qui oculis lustras tantam, in qua nostra iaceat aetas, cladem ruinamque esse, si de humanitate bonitateque rerum nostrarum inquirendo oculos quocumque vertere velis. Ne longus, necesse nobis iam est viam illam quam humanistae emensi fuerunt denuo persequi.

An crederet quis te nunc temporis philosophi cuiusdam partes agere...

-Vellem quidem, amice, sed frustra, ut patet, ordinem natura constitutum praetermittere evertereque temptasses...philosophorum ergo neque doctrina neque indole cum gaudeam, illud tantum proferre audeam, nos videlicet, qui linguae Latinae magistros profiteri solemus, ratione ea a nobis nunc temporis assueta relicta depositaque, aptiores commodatioresque eas ingredi debere docendi vias, quas humanistae antedicti muniverunt aperuerunt percurrerunt lustraverunt idque perbelle...

Insanire plane videris, amice! Tune contra methodum nostram ita traditam atque probatam, quae ad plurimos post hominum memoriam in linguae Latinae studium alliciendos tantum valuerit audacissimus loqueris...?

-Neque eam quidem esse traditam credamus, quae non plus quam centum et quinquaginta apud nos annos iam viget ratio. Traditam melius nominandam eam putamus rationem ab humanistis iam adhibitam, a Ratione illa Iesuitarum postea confirmatam, a recentioribus studiosis multis de causis haud semper iustis denique depositam desciscitamque, magno cum detrimento scholarum, nostra multorumque aliorum sententia.

Si credendum tibi est, paulum enim vel nihil abest ut dicas eodem modo ac illi humanistae fecerint nos aetate nostra facere debere...quod mirum, quia iam plurimis transactis annis nemo qui credat eorum rationem optimam esse nobis inveniendus est...

- Id quod sescenties, opinor, iam dixerim faciendum! Video hodie tuam non tam perlucidam exstare mentem...

Manum de contumeliis! Ne me rideas, non tam stultus reputandus sum,..Et dicas mihi, quo discrimine praecipuo, si notandum licet, illas distinguendas rationes duabus crederemus? Quid novi vel optimi praedicas, novator qui videris magnus?

Sed re vera illi novatores putandi, Wolfium dico necnon Willielmum a Humbolt, neque humanistae...! Qui quidem Germani duo, dum rationes eas positivas scientificasque (verbis venia sit) inducere voluerunt, quibus Formale Bildung eam, quam Germani vocant, condiderint, magnae doctrinarum eruditioni excultae rigorem siccitatemque linguae Latinae tali modo immiscuerint ut ea nihil aliud videretur lingua nisi cadaver ad sola aenigmata proponenda discipulisque persolvenda aptius. Hinc ergo solae eae nudae compagis grammaticae rationes tractandae, hinc illae diversissimae absonaeque plerumque sententiolae convertendae, quarum scopus sive finis propositus, omne usu exercitamentoque linguae vivo vitalique deposito et sublato, non alio tendere viderentur nisi ut discipuli non iam humaniores sapientioresque homines, sed tantum parvi philologi idemque aliquantulum doctiores ex scholis evaderent.

Nonne talia faciendo humanistae illi, quorum mentionem facis creberrimam, magistris suas agitaturis scholas proposuerint?

Minime gentium! immo -ut facile cernere possis, modo oculis opera ab eis conscripta lustres- alia agenda satisque diversa proposuerunt: colloquia nempe de rebus cottidianis discipulis instituenda, compositiones de quibusdam totas Latine exaratas, fabulas quoque scaenicas agendas, quaedam alia multa quaecumque ad usum vivum rationibus grammaticis immiscendum aptiora videantur.

At, amice, miror valde! Unde enim tam peritus huius rei ingrederis?

Talis quoque ipse esses, si consuetudinem haberes cum Aloisio illo Miraglia quamdam: qui quidem Latine disertissimus homo cum sit, quid maioris momenti utrum argumentum an verba eius clarissima prolata adihibitaque sit incertum adhuc reperiendumque est!

Et quid de talibus ei, qui tibi auscultarunt, opinari credantur?

Scisne, nihil ignotius homine, amice! At, si eorum speciei credere debeamus, multi audientium mea probare consilia videbantur. Fortunatum enim me habeo, cui coram talibus professoribus discipulisque copia loquendi mihi data sit! Atque gratulandum apprime Petrum Emmanuel illum duco, cuius benignitas humanitasque ad me miserrimum invitandum apud Ovetenses acroasimque habendum eum moverint!

An formam cuius hac in imagine videamus?

Ita vero, ecce nos duo e thermopolio exeuntes quodam. Spero enim fore ut aliae sint occasiones proximae quibus convenire denuo possimus: multa de multis narranda commentandaque esse bene credimus...!

Exode Morisc